Powersong: ‘Forever More’ - Moloko

Naast haar job als welzijnscoach geeft Ellen Van Praet ook workshops rond zelfbewustzijn en relaxatie bij Tijd Voor Mij. Telkens ze de powersong Forever More van Moloko hoort, brengt het nummer haar terug naar een belangrijk moment in haar leven. Pas jaren later besefte ze waarom net dat nummer, gezongen door Róisín Murphy, zo’n impact op haar had. 

Ellen: ‘In 2008, toen ik vooraan in de veertig was, maakte ik een road trip door Frankrijk. Ik heb toen in de auto heel vaak de CD gespeeld waar Forever More op stond. Als ik dat nummer nu hoor, ben ik in gedachten meteen weer in Frankrijk, onderweg.’

‘Het jaar voordien was mijn moeder overleden, en een paar maanden na haar dood liep mijn relatie op de klippen. Ik heb warme herinneringen aan mijn ex, maar de relatie klopte niet. Ik zat dus middenin twee rouwprocessen, en die verwerking is eigenlijk pas begonnen tijdens mijn reis door Frankrijk. Op dat moment is het verdriet in volle hevigheid komen opzetten. Ik heb toen veel kracht geput uit het luisteren naar die muziek.’

‘Mijn rouwproces ging veel verder dan het verlies van mijn moeder en die relatiebreuk. Ik was mezelf helemaal kwijt. Het verhaal van mijn moeder was voor mij voltooid: ik heb alles met haar kunnen beleven wat ik wilde beleven. De wonde kwam pas nadien, omdat er in mijn relatie toen geen plaats, geen tijd en geen begrip was voor dat verdriet. Het einde van die relatie toonde me wat ik niet wilde in mijn leven. Maar wat wilde ik dan wel?’

‘Met die gevoelens was ik onderweg door Frankrijk, en luisterde ik naar Statues, een CD van Moloko. Zodra ik Forever More hoorde, gaf het opzwepende ritme me een goed gevoel. De muziek bracht me naar een plek waar ik me beter voelde, waar ik weer kracht vond. Plots vond ik het niet erg meer om alleen te zijn - ik vond het zelfs fijn. Ik was alleen en ik was gelukkig.’

‘Op dat moment besteedde ik niet echt aandacht aan de tekst; die ben ik pas later gaan opzoeken. Tot mijn verrassing ging de song precies over de gevoelens waar ik toen mee worstelde: verdriet, pijn, loslaten. “Let there be love everlasting,” zingt Róisín Murphy. Laat er eeuwige liefde zijn. Op het moment dat ze de plaat maakte, was ze net aan het scheiden van haar partner Mark Brydon, met wie ze Moloko had opgericht. Als ik nu die plaat weer opzet, denk ik: er is geen toeval in het leven.’

‘Statues staat vol nummers met metaforen over eenzaamheid, huilen, rouwen, gemis. Tegelijkertijd hoor je er ook die ommekeer in: alles is tijdelijk, alles komt in orde. Dat is vooral wat ik tijdens die vakantie heb gevoeld: op een dag ben ik weer gelukkig. Zo kwam ik weer in contact met de oer-Ellen in mezelf. Ik vond de Ellen terug die ik vroeger was, en de Ellen die ik ondertussen was geworden.’

‘Róisín Murphy is zo’n sterke vrouw. Ze heeft veel gevoel voor humor en ze kan ook geweldig dansen. Het is iemand die niet de geijkte paadjes loopt, maar die iets ruws in zich heeft. Ik herkende iets van haar in mezelf, ook al is ze acht jaar jonger.’

‘Ik heb tegenwoordig geen CD-speler meer in mijn wagen, en ben in de loop van de jaren die CD kwijtgeraakt. Misschien is dat een teken dat die periode nu afgesloten is? Maar als ik Forever More op de radio hoor, komt die power wel meteen weer terug. Dan komt die krachtige vrouw in mezelf naar boven, en denk ik: ja, dat is wie ik ben, een sterke vrouw.’