Soms kan je mensen weer toelaten omdat je ze toch nog in je leven wil hebben. Je vergeeft hen dan, maar vergeten heeft méér tijd nodig. Vergeven doen wij dus voornamelijk voor onszelf want dat is een daad van zelfzorg, zonder echter goedkeuring te geven aan wat er gebeurde.
Wij kiezen om voor altijd slachtoffer te blijven van de situatie, of er inderdaad afstand van te nemen en er geen energie meer in te stoppen.
Houden wij koppig vast aan ons “gelijk” en weigeren wij de eerste stap te zetten ten koste van onszelf?
Hoe leren wij daar anders en beter mee omgaan..
