Powersong: Laat me van Ramses Shaffy
Powersong: Laat me (Ramses Shaffy)
Linda Achten is Femma-coach en woont in Kontich. Als powersong koos ze voor ‘Laat me’ van Ramses Shaffy.
Linda: “Het nummer ‘Laat me’ heeft een heel empowerende tekst: “Laat me mijn eigen gang maar gaan, ik heb het altijd zo gedaan”. Dat lied klinkt voor mij als een oproep: je kunt het, ga je eigen weg!”
Rebellerende tiener
“Tijdens mijn jeugd was dat een raad waar ik veel nood aan had. Toen ik een jaar of 17 was, begon ik bepaalde tradities en gewoontes in ons gezin in vraag te stellen. Mijn ouders zijn lieve mensen, maar daar hadden ze het erg moeilijk mee. Als ik dan dat nummer van Ramses Shaffy op de radio hoorde, sterkte mij dat. Het gaf me het gevoel: doe maar, je hebt er het recht toe.”
Verbinding dankzij Femma
“Naast dat soort discussies, waarin ik mijn eigen ruimte probeerde af te bakenen, waren er ook zaken die mijn moeder en mij dichter bij elkaar brachten. Een van de belangrijkste daarvan was zonder twijfel de KAV, zoals Femma vroeger heette, waar mijn moeder voorzitter was van een afdeling. Voor de generatie van mijn moeder was de KAV echt fantastisch: de vereniging gaf vrouwen hun vrijheid buiten het gezin. Ze smeedden er vriendschappen, gingen op uitstap, vergaderden,… Op een bepaald moment ben ik, na een omweg in het onderwijs, ook bij de KAV begonnen. Als ‘propagandiste’, zoals dat toen heette, begeleidde ik groepen en gaf ik workshops, bijvoorbeeld over de boycott van Zuid-Afrika. Van daaruit heb ik me meer toegespitst op werken met vrouwen met een migratie-achtergrond. Mijn moeder steunde mij daarin, en zo zijn we nog meer naar elkaar toegegroeid.”
“Na de KAV heb ik nog op verschillende andere plaatsen gewerkt, maar een paar jaar geleden kwam ik toch weer bij Femma terecht. Als Tijd Voor Mij-coach werk ik nu met vrouwen in een kwetsbare positie, en dat heeft de oude liefde voor het empoweren van vrouwen weer aangewakkerd. Het voelt alsof de cirkel rond is, alsof ik ben thuisgekomen.”
Van kwetsbaar naar krachtig
“Wanneer we spreken over vrouwen in een kwetsbare positie, moeten we voor ogen houden dat vooral het financiële aspect en het isolement hen kwetsbaar maken. Als je hen echter samenbrengt, dan valt meteen op dat er van zo’n groep een enorme kracht uitgaat. Het zijn vrouwen die blijven proberen, en telkens weer overeind krabbelen. Enerzijds staan ze sterk in hun eigen cultuur, anderzijds willen ze samen met hun kinderen hun eigen weg gaan. Bij dat lied van Ramses Shaffy moet ik dan ook vaak aan hen denken: laat ze hun eigen weg maar gaan.”
“Als coach ga ik met hen in verbinding, en ondersteun ik hen in hun veerkracht en assertiviteit. Ik vraag hen altijd: wat willen júllie doen? Waarover willen júllie praten? Dan krijg ik vragen als: hoe kunnen we aan de schoolpoort contact leggen met de andere ouders? Dan doen we bijvoorbeeld een rollenspel, zodat ze kunnen oefenen in het omgaan met dat soort situaties.”
Ontvoogden met Ramses
“Als coach wil ik hen stimuleren om zelf stappen te zetten. Dan zien ze dat ze tot veel meer in staat zijn dan ze aanvankelijk dachten. Ik maak ook altijd duidelijk dat er in onze groepen geen taboes zijn, dat we allemaal elkaars mening moeten respecteren. Ook daar geldt: laat me mijn eigen gang maar gaan! Ik merk dat sociale controle nog in veel culturen een grote rol speelt, maar in onze groepen wil ik een sfeer scheppen waarin elke vrouw haar angsten en moeilijkheden kan uitspreken.”
“Om mij in hun situatie in te leven, grijp ik dan terug naar mijn eigen jeugd, waarin ik zo vaak heb moeten horen: ‘dat mag je niet zeggen’, en ‘wat gaan de mensen denken!’ Mijn cursisten zitten in hetzelfde proces als ikzelf zo veel jaren geleden. Het is een ontvoogdingsproces: als vrouw je eigen stappen leren zetten en leren om je minder aan te trekken van de commentaren van de goegemeente. Dat prachtige lied van Ramses Shaffy is daar de perfecte soundtrack bij. Iedere vrouw heeft immers het recht te doen wat haar hart haar ingeeft.”
“Daarom spreek ik als coach ook vaak over mild zijn, zowel voor jezelf als voor anderen. Als vrouw voelen we immers vaak een drang tot perfectie, en hebben we soms de neiging andere vrouwen met een kritische blik te bekijken. Terwijl het net zo belangrijk is dat we elkaar steunen. Als we onszelf en elkaar met meer mildheid bejegenen, kunnen we een echte sisterhood opbouwen, waar we allemaal beter van worden.”