Marijke Dehertog is beroepskracht én vrijwilliger bij Femma. Voetbal is haar langste leven. Het grootste deel van haar vrije tijd besteedt ze aan FC Dames Ternat. Deze niet voor de hand liggende combinatie van ‘vrouwenbeweging’ en een eerder ‘mannelijke’ sport maakt ons nieuwsgierig. Hoe maakte Marijke kennis met de voetbalwereld? Wat trekt haar aan in voetbal? Welke gelijkenissen en verschillen ziet zij tussen Femma en een voetbalclub? Midden in de zomervakantie, helemaal corona-proof, mailden we onze vragen aan Marijke. Spoedig ontvingen we van haar volgend openhartig en enthousiast antwoord.
Hoe ben je bij de voetbal terechtgekomen?
Marijke: “Ik was altijd een actief kind, een wildebras ook. Wij hebben een grote familie, met veel neefjes en nichtjes. Op familiebijeenkomsten werd er altijd gevoetbald met de nonkels en neefjes en enkele nichtjes.
In ons gezin gingen de 4 kinderen op zondag naar de Chiro. Op zoek naar een sportieve uitlaatklep sloten mijn zus en ik aan bij de turnclub in onze gemeente. Dat turnen was echter niet echt iets voor mij. Ik wilde liever voetballen. In de plaatselijke club was dat toen echter niet toegelaten. En eerlijk gezegd waren ze daar thuis niet rouwig om.
Op dat moment zette ik door en sloot me bij het groepje aan”.
Ik legde me erbij neer. Toen ik 15 jaar was, hoorde ik van een klasgenootje dat zij met enkele vriendinnen op zondagochtend voetbaltraining kreeg van één van de vaders van die vriendinnen. Die training vond plaats op een door de plaatselijke voetbalclubs verlaten, aftands veldje, zonder kleedkamers of andere infrastructuur.
Op dat moment zette ik door en sloot me bij het groepje aan”.
Wat trekt je zo aan in voetbal?
Marijke: “Eerst en vooral zoek ik de fysieke uitlaatklep. Fysiek bezig zijn helpt om beslommeringen, zorgen en stress even helemaal los te kunnen laten.
Uiteraard speelt ook het groepsgevoel mee; dat geldt waarschijnlijk voor elke ploegsport. Het gevoel hebben om deel uit te maken van een team. Samen te werken aan een doel en samen de overwinning te vieren, of het verlies te verwerken. Elke schakel in het team is belangrijk. In het voetbal zijn het vaak niet de 11 beste spelers die de wedstrijd winnen, maar de 11 die samen het beste team vormen”.
Fysiek bezig zijn helpt om beslommeringen, zorgen en stress even helemaal los te kunnen laten.
Waarom zette je je schouders onder de vorming en uitbouw van een lokale vrouwenvoetbalclub?
Marijke: “Ik vond het natuurlijk onrechtvaardig dat meisjes niet mochten aansluiten bij de plaatselijke club. Waarom mochten jongens wel voetballen en meisjes niet? Ik vond er nergens een verklaring voor die steek hield.
Daarom zette ik al vrij snel mijn schouders mee onder de vorming en uitbouw van onze club. Na een paar jaar zo te hebben getraind, besloot men onder impuls van onze toenmalige trainer om een echte voetbalclub te worden. Ik was 18 jaar, jong en onbezonnen. Ik vond het belangrijk dat ook meisjes echt konden voetballen, in een club en mét wedstrijden. Ik wilde dus maar al te graag mee mijn schouders zetten onder de clubwerking en verdere uitbouw.
We vochten tegen alle vooroordelen rond vrouwenvoetbal.
Wat in de jaren ’90 startte als een vriendinnenclubje onder leiding van de papa werd stilaan een echte voetbalclub. Weliswaar bleef het een hele tijd beperkt tot 1 damesteam. In die periode werden wij als vrouwenvoetbalclub nog heel vaak stiefmoederlijk behandeld. We moesten hard pleiten voor het recht om te mogen voetballen, om ergens een voetbalterrein te mogen gebruiken. We vochten tegen alle vooroordelen rond vrouwenvoetbal.
Na vele jaren waren we dankzij de inspanningen van heel wat mensen uitgegroeid tot een stabiele ploeg. Er kwamen echter steeds meer vragen van jongere meisjes om te mogen aansluiten en de gemiddelde leeftijd in ons damesteam ging stilaan omhoog.
Daarom besloten we de uitdaging aan te gaan om onze werking uit te breiden en ook een jeugdwerking uit te bouwen.
Vandaag zijn we een gezonde, autonome damesvoetbalclub, met 3 damesteams en 5 meisjesjeugdteams”.
In een goed team heb je verschillende talenten nodig.
Zijn er gelijkenissen en verschillen tussen voetbal en Femma? Kan je in de sport leren voor het sociaal-cultureel werk en omgekeerd?
Marijke: “In het voetbal leerde ik met vallen en opstaan dat je van anderen niet altijd mag verwachten wat je van jezelf eist. Niet alle mensen hebben dezelfde talenten. In een goed team heb je verschillende talenten nodig. Die les heeft me zeker ook in mijn job bij Femma al geholpen. Respecteer ieders talent en waardeer mensen om dat talent, beter dan ze te beoordelen op het missen van een ander talent of vaardigheden.
Omgekeerd maakte ik bij Femma kennis met het hele proces van beleidsplanning en hoe je als organisatie jezelf in vraag moet durven stellen. Stilstaan is achteruitgaan. Deze aanpak en ideeën heb ik zeker in onze club kunnen gebruiken bij de uitbouw en verbetering van onze werking.
Momenteel zitten we allemaal in een moeilijke situatie. De corona pandemie is spelbreker zowel in de sport als in de sociaal-culturele sector. Vandaag is het moeilijk voor alle Femmavrijwilligers en leden omdat onze werkingen nu even anders zijn dan we graag zouden willen. Dat geldt eveneens in de sportwereld. We doen er alles aan om onze leden op een veilige manier hun favoriete hobby te laten beoefenen. Maar het is niet gemakkelijk.
De veranderende epidemiologische situatie maakt dat ook de regels, maatregelen en protocollen steeds veranderen. Daarbij komt vaak nog onduidelijke of zelfs tegenstrijdige communicatie. We volgen het allemaal op en vertalen naar onze werking, elke keer opnieuw. En soms blazen of vloeken we wel eens…
Maar als we op het veld dan de blije gezichtjes zien van onze speelsters, als we zien hoe verlegen meisjes openbloeien in hun team, als we zelf de ontlading voelen na een intensieve training, dan beseffen we dat het de moeite waard is”.
Bio
Ik ben 40 jaar, getrouwd en heb een dochter van 15 jaar en een zoon van 12 jaar. We zijn allemaal voetballers. Bij Femma legde ik een heel parcours af van verschillende taken en functies. Ik begon als administratieve medewerker met uittikken van nota’s en zegelen van brieven. Momenteel ben ik aan de slag als verantwoordelijke voor kennis- en informatiemanagement.
Ik ben ook vrijwilliger bij Femma-Lombeek, samen met nog vier andere geweldige dames!
Maar het grootste deel van m’n vrije tijd gaat dus naar FC Dames Ternat. Daar ben ik verantwoordelijk voor het secretariaat, de communicatie met de voetbalbond en nog een aantal andere taken. Momenteel hebben we 8 verschillende teams en iets meer dan 120 voetballende meisjes en vrouwen.
