Shannah.jongstra@femma.be
-
20/07/2023
0 comments
Loes van Hove (31) is trainer en organisatieadviseur bij KlimaatContact en freelancer. Ze woont met haar partner in Leuven. In 2018 en 2019 fietste ze in haar eentje van Nederland naar Spanje en Italië. Dit is haar verhaal.
Pablo + hersenschudding = vertrek
'Ik hield sowieso erg van fietsen en had al langer het idee om daar iets meer mee te doen. Ik wilde een statement maken: laten zien dat je ook zonder fossiele brandstoffen ver kan raken. In april 2018 liep ik na een val een zware hersenschudding op en kon ik niet meer werken. Net op dat moment was Pablo klaar. Pablo is een fiets die ik in elkaar heb laten zetten bij De Vakantiefietser in Amsterdam. Ik wilde namelijk een goede fiets, zodat ik me geen zorgen hoefde te maken of de fiets het op een lange tocht wel zou halen of niet. Die fiets was dus klaar net op het moment dat ik niet kon gaan werken en voor mijn herstel veel langzaam moest bewegen. Dat was het ideale moment om te vertrekken.'
Alsmaar verder
'Eerst heb ik een trip van drie dagen gemaakt en dat beviel me zo goed dat ik graag wat langer wilde wegblijven. Toen heb ik ontslag genomen en ben ik met een vriendin naar Praag gefietst. In Tsjechië fietste ik voor het eerst door een land waarvan ik de taal niet sprak. Gelukkig had ik nog mijn reisgenoot om mee te praten, anders was het niet leuk geweest. Ik ben immers iemand die graag contact maakt met anderen. Daarom heb ik na die trip besloten naar Spanje te fietsen: dan reed ik door Frankrijk, dus dan kon ik Frans spreken.'
Stoppen of doorgaan
'Tijdens mijn tochten vroeg ik mezelf vaak af: stop ik nu, of ga ik door? Vaak wist ik niet wat het antwoord was. Met mijn lief had ik op voorhand wel afgesproken dat mijn fietstocht niet ten koste mocht gaan van onze relatie. Maar in de praktijk was het moeilijk om aan te voelen waar de grens lag. Op een gegeven moment was ik in Noord-Spanje en vond mijn lief het wel erg lang duren. Toen ben ik weer naar huis gefietst, maar ik had het gevoel dat ik nog niet klaar was. Daarom heb ik een tweede tocht naar Spanje gemaakt. Tijdens die reis is mijn oma overleden, en ben ik met de trein weer naar huis gegaan. Nadien ben ik dan nog een keer naar Italië gefietst.'
Beleving versus cijfers
'In het begin had ik steeds een duidelijk doel voor ogen, bijvoorbeeld tot in Spanje fietsen. Dan maakte ik veel kilometers per dag en zat ik urenlang op de fiets. Dan komt vanzelf een soort prestatiedrang naar boven. Dat is ook vaak het eerste wat mensen je vragen: hoeveel kilometers doe je per dag? Dan wil je tonen wat je kan. Zeker als vrouw wil je dan laten zien: wij kunnen dit ook.
Maar langzamerhand begon die prestatiedrang te vervagen en voelde ik dat het gewoon aanwezig zijn belangrijker werd dan het aantal kilometers dat ik die dag reed. De beleving werd belangrijker dan de cijfers.
Maar ook niet helemaal. Ik ben er best fier op dat ik ongeveer 20.000 km fietste op een jaar tijd.'
Fietsen als vrouw
'Ik denk niet dat dit soort fietstochten zwaarder is voor vrouwen dan voor mannen. Ik deed meer kilometers dan de meeste mannen die ik tegenkwam en ik was vaak ook sneller en sterker. Wel had ik een aantal regels om veiligheid voor mezelf te creëren - ik weet niet of mannen dat doen.
Dit waren mijn regels:
- altijd weten waar je bent op de kaart (ik fietste met kaart en niet met gps)
- naar plekken fietsen waar andere mensen zijn
- zelfverzekerd overkomen
- behoorlijk gekleed gaan (niet te veel bloot of iets uitdagends)
- ervoor zorgen dat anderen (ongeveer) weten waar je bent
- niet in het donker fietsen
- je eigen alarmbellen vertrouwen (als iets niet goed voelt: maken dat je wegkomt)
- ook op de goedheid van mensen vertrouwen
- als je het niet aankan, op hotel gaan
- zo weinig mogelijk van waarde meenemen
