Ik zit in de wachtzaal van de dienst Reproductieve Geneeskunde in het Universitair ziekenhuis in Gent, tussen allemaal jonge koppels. Zij zitten hier allicht met één hoop: zwanger worden. Ik zit hier omdat ik een afspraak heb met Petra De Sutter, gerenommeerd fertiliteitsarts, diensthoofd UZ Gent, wetenschapper, Europarlementslid voor Groen, gemeenteraadslid in Horebeke én hoogleraar.
Sofie Lemaire lanceerde vorig jaar de oproep #meervrouwopstraat. Samen met verschillende steden, gemeenten én het grote publiek gaat ze een jaar lang op zoek naar indrukwekkende vrouwen uit de recente en minder recente geschiedenis. Vrouwen die een plek in ons collectief geheugen verdienen. En beter nog: een plek in het straatbeeld. Zo krijgen vrouwen de zichtbaarheid die ze verdienen. “Ik ben een volbloed feministe”, zegt Sofie Lemaire.’
In haar boek De mens in opstand. Hoe verhalen de strijd voor mensenrechten voeden, wijdt Brigitte Herremans een hoofdstuk aan de vraag: ‘Waar beginnen mensenrechten?’. In haar antwoord diept zij een citaat op van Eleanor Roosevelt. Haar woorden zijn nog steeds relevant, ook al dateren ze van 1958. We publiceren dit citaat omdat vrouwenrechten mensenrechten zijn. Deze rechten zijn nooit helemaal verworven. We moeten alert zijn en bereid tot actie.
De eerste helft van ‘100 verhalen van vrouwen’ zijn intussen gepubliceerd. Hoogtijd om de focus te zetten op Philippine Vande Putte, één van de pioniersters van onze organisatie. Voor een kennismaking met deze markante vrouw maken we dankbaar gebruik van teksten van Maria Jacques. Zij was hoofdredactrice van de KAV-bewegingsbladen en tegelijk gewaardeerd schrijfster. Ze heeft Philippine persoonlijk gekend en werkte een tijd met haar samen. We proberen een beeld te schetsen van Philippine Vande Putte en de enorme impact die ze heeft gehad op de ontwikkeling van KAV/Femma aan de hand van citaten uit twee artikels die Maria Jacques over haar schreef.
Zuster Jeanne Devos (85), Pia Stalpaert (58) en Julie Hendrickx (42) in één ‘Femma-100’-portret. Straffe madammen. Bondgenoten en vriendinnen. Gedreven in hun doen en laten. Geen tafelspringers, tenzij het moet. Wat ze gemeen hebben? India en huisarbeid. “Het gaat ons om de waardigheid, de rechten en het empoweren van huisarbeid(st)ers,” klinkt het helder en luid. En over de kracht van vrouwen samen. De kracht van verbondenheid.